Drie partijen vergapen zich aan Morrisons
· leestijd 2 minuten AlgemeenVan de ‘big four’ in de Britse supermarktsector staat de nummer vier te koop, Morrisons. En ook al boert Morrisons helemaal niet zo goed, toch vechten drie investeringsmaatschappijen met elkaar om deze keten naar binnen te halen. 500 supermarkten, matige winstgevendheid, weinig onderscheidend vermogen, maar drie private-equitypartijen strijden om het hardst. Want: Morrisons heeft relatief veel panden zelf in eigendom! Kaasje voor de financegraaiers: vastgoed verkopen, sale & lease back natuurlijk, en dan dat geld alvast eruit halen. Maar: de regering – hoe neoliberaal ook – vindt het nou inmiddels ook te gortig.
Jaren geleden keek de hele Nederlandse supermarktsector op tegen de Britse. Tesco liep als een trein, initiatieven van Sainsbury werden mateloos bewonderd en toen de Nederlander Marc Bolland een tijd lang ceo van Morrisons was en veel vernieuwde in het aanbod vers en het aanbod maaltijden, kreeg ook Morrisons alle bewondering toegezwaaid.
Maar inmiddels hebben de ‘bloody Germans’ Aldi en Lidl een stevige positie verworven onder de Britse consumenten en is de roem van Tesco, Sainsbury, Asda en Morrisons, dat zijn die ‘grote vier’, danig verbleekt. Tesco worstelt geregeld met z’n beurskoers en winstgevendheid, Sainsbury wilde Asda enkele jaren terug overnemen om te overleven met schaalvergroting als hulpmiddel, Asda zelf is inmiddels door Walmart verkocht aan een investeerder en Morrisons… ook sappelen.
Niettemin, ook al lijkt Morrisons net zozeer op Tesco, Sainsbury als ze alle drie op elkaar lijken (Asda wat minder; soberder qua assortiment en winkelaankleding), Morrisons is opeens geliefd: onder private equity. Het is te koop. Maar wacht even, ook in het VK hebben supermarkten veel omzet erbij gekregen door de coronacrisis, toch? Ja. Maar ook een beetje nee, want in het VK waren de veiligheidsmaatregelen een stukje duurder dan bijvoorbeeld voor de Nederlandse supermarktsector. Wat ook wel weer raar is, zo’n geel-zwart afscheidingslint, wat maakt dat nou uit? Hebben we geen antwoord op.
Daarnaast, Morrisons is goedkoop. Voor: buitenlanders. Want door de Brexit is het Britse pond ten opzichte van de euro en de US-dollar flink gezakt. En dus snuffelen dure investeerders uit de wolkenkrabbers in New York rond in Engeland en zien dan ook Morrisons. En: het bedrijf heeft veel eigen panden. En: veel eigen productie. Vleesverwerkers, onderdeel van Morrisons zelf. Groenteverwerkers: idem. De supermarktketen heeft zelfs een eigen vissersvloot! Zie de bijbehorende foto (bron: Morrisons). Allemaal onderdelen waar private equity z’n vingers bij aflikt.
Eerst was er Clayton, Dubilier & Rice, met een eerste principe-afspraak met Morrisons en aandeelhouders. Maar: Morrisons mocht nog even blijven pronken voor andere dure mannen uit de New Yorkse penthouses. Het werd Fortress, de investeringspoot van het Japanse technologiebedrijf SoftBank. Fortress zei: wij bieden meer. En als derde kwam toen het grote Apollo, ook uit zo’n toren in New York, die zei: o, maar dan doen wij mee.
Deze biedingsstrijd zal en mag nu niet meer al te lang duren. Maar inmiddels steekt de Britse regering er een stokje voor. De verkoop mag weliswaar doorgaan, maar de plannen om het bedrijf te verbeteren moeten wel uit de operationele processen komen, en niet door de verkoop van het vastgoed.
Uit een artikel in NRC Handelsblad blijkt dat ‘bedrijfslevenminister’ Kwasi Kwarteng (wat een prachtige naam in dit verband, ‘kwasi’) met het bestuur van Morrisons wil gaan praten, om te voorkomen dat Morrisons iets wordt wat ooit in ons land Hema werd: zwaar volgehangen met schulden, door een nieuwe eigenaar. En met toekomstige kostenbesparingen, reorganisaties en ontslagrondes als toekomstige incidenten.
Clayton, Dubilier & Rice mogen tot eind deze week betaling per aandeel Morrisons nog aanpassen…
Ene Andrew Koch van vermogensbeheerder LGIM, dat een belang van drie procent heeft in de supermarktketen, zegt in dat NRC-artikel: “Als een koper winst wil maken, moet dat komen van de verbetering van bedrijfsprocessen. En dus niet via een goedkoop gekocht vastgoedportfolio, door grote schulden aan te gaan en door belastingvoordelen in eigen zak te steken.”
En wij zeggen dan: lang leve het familiebedrijf, de beursgenoteerde supermarktketen en de ondernemerscoöperatie (Jumbo/Superunie-leden, AH, Plus). Ook lang niet altijd even ideaal voor een samenleving, dat niet per se, maar altijd beter dan dit grotendeels Amerikaanse miljardairsgevecht daar in Engeland, met het risico dat de Britse belastingbetaler straks figuurlijk gezegd bij moet lappen omdat een werknemer van die mannen in de New Yorkse penthouses juridisch beter onderlegd is dan de belastingdienst van Boris Johnson.