Pro-gluut en anti-kok

Trends en tegentrends: uit de brij aan informatie die ik dagelijks via nieuwsbrieven en sociale media binnenkrijg, zou je bijna het idee krijgen dat een trend slechts het bestaansrecht heeft van één dag. Niets is minder waar: trends kondigen zich al lang van tevoren aan. De glutenhype begon al begin 2000 en de hype van kookprogramma’s zelfs al eerder. Door te monitoren en zaken aan elkaar te koppelen wordt het duidelijk wanneer tegentrends zich tot trends gaan ontwikkelen. Twee serieuze signalen die de tegentrend van gluten en die tv-koks aankondigt, vond ik vandaag in mijn inbox.

Beide signalen komen uit San Francisco. De horeca verzet zich steeds meer tegen wat restaurateurs noemen ‘picky eaters’.  En het zijn de culinaire voorlopers – de foodtrucks in dit geval – die daar ludiek, maar tegelijkertijd serieus op reageren, met slogans als ‘onze traditionele recepten zijn 300 jaar oud. In die tijd was niemand glutenvrij, veganistisch, lactosevrij, low-carb of wat dan ook en wij zijn dat ook niet. We houden er zelfs van!’ 

Moet je nu direct stoppen met glutenvrije producten bedenken en ontwikkelen? Nee, want voor de massa zo ver is, duurt het echt nog enige tijd. Het is wel natuurlijk wel belangrijk om je af te vragen of je nog op tijd bent met je product. Maar wat nog belangrijker is te kijken hoe de tegentrend zich manifesteert. En in dit voorbeeld is dat: terug naar de echte recepten van vroeger. Misschien zit daar ‘voor jullie product’ veel meer in dan een glutenvrije variant.

Het tegensignaal voor kookshows komt van Chris Consentino, een van ‘iron chefs’ uit het gelijknamige, mateloos populaire Amerikaanse tv-programma. Zijn speech voor collega’s was een emotionele boetedoening. Hoe hij omwille van het geld en om zichzelf te behagen een contract tekende met de productiemaatschappij. Hoe hij slaaf werd van het tv-programma en hoe hij daardoor in een diep dal terecht kwam. Hoe hij snoeihard moest oordelen over deelnemende koks, die daarna maanden nodig hadden om van dat vernietigende oordeel bij te komen. Hoe hij alles moest eten en drinken tot hij zelfs een alcoholverbranding had, en hoe hij zich voor de sponsors moest gedragen. En dat alles voor de kijkcijfers. 

Het leek op winnen, maar uiteindelijk verloor hij: geestelijk, lichamelijk én zakelijk. Een persoonlijk verhaal, maar de moraal ervan is: zijn dit soort programma’s wel ethisch? En omdat de voorloper zich dat ook al een tijdje afvraagt, gaat deze ontwikkeling doorzetten. Niet dat kookprogramma’s à la minute verdwijnen, maar sponsors zullen minder invloed krijgen en ook het commentaar van juryleden zal gaan veranderen.

De echte voorlopers hebben geen argumenten nodig om hun gedrag veranderen. De volgers wel, dus let maar op hoe mensen je straks gaan vertellen waarom ze weer of wél gluten eten en kookprogramma’s links laten liggen.