Proeven

Dat wordt mij ook wel eens gevraagd: of ik het product dat de vriendelijke account manager uit zijn meegenomen koelbox of plastic zak tovert, even uitgeschonken, aangesneden, uitgesmeerd of afgebroken kan worden, zodat ik het kan proeven. In de mengeling van beleefdheid en best wel oprechte interesse sla ik dat dan natuurlijk niet af. En ik heb zo menig glas aan de lippen gezet, toastjes met smeerkaas verorberd, weeïg zuurbrood gekauwd of chocolade-holfiguur aangevreten. 

Vanzelfsprekend scheelt het enorm of je dit op een zonnig terras doet, met uitzicht op de Andes, en hoopvol aangestaard wordt door de knappe dochter van de Argentijnse wijnboer, of in een professionele proefkeuken bij Unilever, of in de eigen peesspreekkamer van je supermarktorganisatie. Waarmee ik maar, om te beginnen, aangeef dat de omgeving ertoe doet. Maar ook het tijdstip van de dag, het kauwgompje dat ik net op het schoteltje heb gelegd, het tijdstip van de dag en mijn persoonlijke voorkeuren. En dat, waarde lezers, is mijn pleidooi van deze maand: hoe gaan we samen proeven? 

Natuurlijk, u gleed al even van uw stoel met het beeld van de wijn die geproefd werd, of een achtergrond van ruisende palmbomen en het zilte gespetter van walvissen in de baai, maar het wordt wat lastig uit te leggen waarom we de nieuwe afbakbroodjes in Zuid-Afrika gaan proeven. Zo heb ik ooit van een geheime bron verklapt gekregen dat hij zijn baas nooit heeft kunnen uitleggen waarom de introductie van een Japans aandoend energiedrankje begeleid moest gaan van een multigangendiner in het Okura, noch de noodzaak van een overnachting na het ledigen van louter suikerhoudend fris bij de sushi. 

De excessen zijn natuurlijk heerlijke stof voor een columnist, maar als ik me nu zou laten gaan, vergeten we waarschijnlijk de onderliggende boodschap. En die is tweeledig. 

Op de eerste plaats moet je altijd oppassen met de persoonlijke smaak. Dat is een waarschuwing voor de inkoper, vanzelfsprekend. Wat je zelf lekker vindt, is tenslotte niet altijd een graadmeter. In sommige gevallen weiger ik dus stomweg om te proeven. Of, toen ik nog voor een drogisterij werkte, heb ik heus niet alle crèmes geprobeerd, en ook bedankt om de pasvorm van volwassenmensenluiers zelf eens te ervaren.

Ja, hé, dat ligt voor de hand, zult u zeggen. Maar het geldt ook voor alles met ingrediënten waar ik gewoon niet zo van hou, bijvoorbeeld als die uitgesproken zuur of bitter zijn. Enfin, u begrijpt wel wat ik bedoel. Ik maak graag een uitzondering voor de echte productspecialisten, zoals de huisslager, de kaasexpert en de lyrische wijnproever, maar op de keper beschouwd dreigt hier het gevaar in feite alleen nog maar erger. Voor dit punt laat ik u gewoon even achter met uw mening.

Op de tweede plaats moet je als verkoper de boel natuurlijk wel een beetje aankleden en aantrekkelijk maken. Willen we wel pure koffie slurpen in een laboratorium? Heeft er dan niemand eerst gevraagd of ik niet toevallig altijd cappuccino drink? Ook meegemaakt: u laat uw inkoopvrienden zeventien theelepels mayonaise aflikken..! Breng dan potdorie gewoon een dampende puntzak grofgesneden Vlaamse frieten mee. Kan me niet schelen hoe. Desnoods laat u een frietkar aanrukken. Beetje reuring, reikhalzende collega’s die willen weten hoe het zit. Over de tong gaan. Dat wilt u toch? 

Wel even een beetje aankondigen en een plannetje maken, om te voorkomen dat de parkeerplaatsen bij de supermarkthoofdkantoren op de contouren van een Preuvenemint gaan krijgen.

En bij al die lekkernijen kan het heus wel een keer zonder een koekje.

Hans van Duin