Efficiency hoort bij globalisme, voorraad bij geopolitiek
Door: Gé Lommen · leestijd 1 minuut OpinieIn de weekendeditie van Het Financieele Dagblad komt een opmerkelijk interview voorbij met Markus Wallenberg, telg uit die beroemde Zweedse familie die met een familiestichting aandeelhouder is in bedrijven als o.a. ABB, AstraZeneca, Electrolux, Ericsson, Grand Hotels, Mölnlycke, Nasdaq zelf en Saab.
De familiestichting zit ook flink in de defensiesector, anderen noemen dat de ‘bewapeningsindustrie’ en vinden dat een vies woord en ook een ‘vieze’ sector. Althans, tot aan de inval van het Rusland van Poetin in Oekraïne. Sinds twee jaar terug (die inval dus) kijken velen daar anders tegenaan: immers, van vitaal belang omwille van het behoud van de democratische rechtsstaat, die de laatste jaren zelfs tot in de VS onder druk staat (door – wat wij maar even noemen – de ‘fakewaarheden’ van Trump).
Wallenberg gaat uitgebreid in op: de verandering van een geglobaliseerde economie in een geopolitieke economie. In een geglobaliseerde economie werkt in principe elk land en elke economie van zo’n land samen met zoveel mogelijk andere economieën van andere landen, en kun je met alle gemak qua ‘sourcing’ zoeken wat het beste land en in dat land de beste marktpartij is. Maar in een geopolitieke economie ontstaan er economische blokken, en dus beperkingen. Wallenberg: “Ongelukkigerwijs zien we wereldwijd een opkomst van protectionisme. Dat maakt dat internationaal opererende bedrijven een nieuwe balans moeten zoeken. Door covid en de aanvallen van de Houthi-rebellen op de vaarroute van de Rode Zee realiseren we ons dat je meerdere productielocaties moet hebben, en een zekere voorraad. Maar je moet ook kijken waar je onderzoekscentra vestigt. Het tijdperk van efficiency is voorbij.”
Dat kunnen belangrijke woorden zijn. Is ook voor de supermarksector de tijd van ultiem ‘geglobaliseerd laten produceren en inkopen’ voorbij? Is efficiency, met bijvoorbeeld één luierfabriek van Procter & Gamble voor heel Europa, voorbij? Nou, in dit geval, zolang die fabriek gewoonweg in Duitsland staat, nog niet. Maar kijken we naar de prijzen van olijf- of andere olie, dan blijkt inmiddels wel dat het in Spanje te heet is qua klimaatverandering en dat in Oekraïne de leveringszekerheid van andere oliën ook niet meer vanzelfsprekend is.
Wie een supermarktketen bestuurt, en daarmee, zeg, dagelijks 6.000 tot 20.000 sku’s wil bieden aan de consument, moet grondig nagaan wat er in de wereld speelt, en desnoods zorgen voor een alternatieve plek van ‘sourcing’, die voorheen gewoonweg te duur of te onaantrekkelijk was. Stel je voor dat je een bekende supermarktketen bent en het blijkt opeens dat jouw olie of graan uit de Donbass kwam.
